W odrodzonej Polsce pierwszy minister oświaty, Ksawery Prauss, postanowił w ścisłej współpracy z ogółem nauczycielstwa ustalić główne kierunki i zasady rozwoju oświaty. Zwołany z jego inicjatywy w kwietniu 1919 roku do Warszawy zjazd 44 organizacji nauczycielskich zwany popularnie sejmem, nie licząc się z wielkim zniszczeniem kraju i ze słabym jego rozwojem ekonomicznym podjął uchwałę, że system oświaty powinien opierać się na siedmioletniej obowiązkowej i powszechnej szkole. Uznał, że nauczanie powinno być bezpłatne na wszystkich poziomach. Uchwały te, podejmowano na fali wielkiego entuzjazmu całego społeczeństwa. Wszyscy wierzyli, że wolne państwo Polskie odrobi w krótkim czasie zaniedbania zaborców. W takim nastroju zapadały uchwały Sejmu Nauczycielskiego dotyczące głównie szerzenia oświaty wśród narodu. Główny jednak wysiłek powinien być skierowany przede wszystkim na walkę z analfabetyzmem.
Podejmowane uchwały były głosem opinii nauczycielskiej, nie miały jednak mocy obowiązującej. Zasadnicze sprawy regulowane były dekretami państwowymi wyrażającymi poglądy polityczne kolejnych rządów.
Pierwszym dekretem, który dokonał reorganizacji był dekret Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego z dnia 8 lutego 1919 roku, na mocy którego szkołę przekształcono na 7 klasową szkołę powszechną typu rozwojowego.
W tym też roku Pismem Inspektora szkolnego okręgu łódzkiego Józefa Radwańskiego powołano na kierownika szkoły Juliana Ważyńskiego byłego nauczyciela gimnazjum filologicznego w Zduńskiej Woli. W roku mianowania kierownika wymieniono prawie cały personel. W celu uzupełnienia pismem, z dnia 28 sierpnia 1919 roku, mianowano Pelagię Kempfi na stanowisko nauczycielki klas młodszych, powołano Józefa Polakowskiego, Marię Baldównę oraz Adę Elżanowską na nauczycielkę robót kobiecych. Zmieniono również prefekta szkoły, którym został ksiądz Z.Konecki. W miesiącu wrześniu 1919 roku, z polecenia Inspektora, na praktykę szkolną przybył Józef Berlak w charakterze przyszłego kandydata do zawodu nauczycielskiego, a w miesiącu październiku podobną praktykę odbywała Helena Figlerówna jako zastępczyni po M. Baldównie przeniesionej do Warszawy. 15 października na miejsce Baldówny zatrudniono Stanisława Śliskiego nauczyciela z Kwiatkowic. Uczył on śpiewu w starszych klasach oraz prowadził chór szkolny, który bardzo aktywnie uczestniczył we wszystkich uroczystościach szkolnych. Z inicjatywy Papiewskiego w październiku 1919 roku założono sklepik uczniowski pod nazwą „Odrodzenie”, oraz bibliotekę nad którą opiekę objął Polakowski. Z polecenia Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego J. Polakowski wyjechał na Warmię
i Mazury a na jego miejsce mianowana została pismem Inspektora Szkolnego okręgu łaskiego dnia 7 maja 1920 roku Julia Wiśniewska. W czerwcu odbywały praktykę nauczycielską Maria Szwajkajzerówna i Kazimiera Wołyńska.
Zgodnie z uchwałami Zjazdu Nauczycielskiego, który przyjął, że nie zbuduje się nowoczesnego szkolnictwa polskiego bez kadry nauczycielskiej o wysokim poziomie przygotowania ogólnego
i zawodowego. Zaczęto organizować różne kursy metodyczne dla nauczycieli. Podczas wakacji kursy takowe odbywały się w budynku szkoły powszechnej Nr 1 i miał charakter kursu metodycznego podstawowego i końcowego. Brali w nich udział nauczyciele z terenu obwodu łaskiego.
Z nowym rokiem szkolnym 1920/21 pracę podjął Józef Dąbrowski mianowany pismem Inspektora Szkolnego z dnia 25 sierpnia 1920, a od 1 września br. przeniesionego z Kaniostka. W charakterze zastępczyń, na miejsce urlopowanych nauczycieli Papiewskiego i Polakowskiego, mianowane zostały panie Z. Wodzińska i J. Broniecka. Powodem urlopowania F. Papiewskiego było wstąpienie
w szeregi Ochotniczej Armii 31 pułku piechoty Strzelców Kaniowskich a J. Polakowskiego do oddziałów „Obrony Warszawy”. Wkrótce po ustąpieniu z funkcji Brodzińskiej jej miejsce zajęła Maria Miłowska. W połowie października 1920 roku przeniesiona została J. Broniecka a krótko po niej podjęła pracę w Szkole Stanisława Kuźnikowska. W listopadzie praktykę nauczycielską odbywali Wincenty Jędrzejek i Kazimierz Modrzejewski. W połowie listopada na poprzednie stanowisko powrócił z wojska F. Papiewski a w grudniu J. Polakowski. Z nowym rokiem 1921/22 mianowania otrzymali Władysław Chmielecki, Józef Józefiak, Stefan Sadłowski, a Józef Polakowski otrzymał przeniesienie do szkoły w Łodzi.
1 września 1922 roku rozporządzeniem Ministra WRiOP dotychczasowy kierownik szkoły Julian Ważyński został przeniesiony do Warszawy a funkcję tę powierzono Maurycemu Boruckiemu.
Zgodnie z pismem Ministerstwa z dnia 12 sierpnia 1919 roku kierownicy szkół siedmioodziałowych zobowiązani byli do pracy w wymiarze 12 godzin tygodniowo, natomiast młodsi nauczyciele musieli przepracować 30 godzin. W przypadku mniejszej liczby godzin lekcyjnych mieli oni obowiązek bywać na lekcjach kolegów, wobec czego Rada Pedagogiczna w roku szkolnym 1922/1923 rozpoczęła pracę w 9 osobowym składzie przy następującym podziale godzin lekcyjnych: kierownik Maurycy Borucki-12 godzin, Stanisław Śliski-29 godzin, Józef Józefiak- 30, Władysław Chmielecki-28,
Maria Papiewska-10, Zofia Romankiewiczówna-30, Pelagia Kempfi-22, Józef Dąbrowski-28, Ada Elżanowska-16 godzin, ksiądz Kalla-12 godzin.Zasadniczo skład ten nie ulegał zmianom do 1924 roku, kiedy to funkcję kierownika powierzono Hipolitowi Śmiałkowskiemu dotychczasowemu kierownikowi Szkoły Powszechnej Nr 19.
Został on przeniesiony wraz z Radą Pedagogiczną tamtejszej szkoły. Pozostała tylko Pelagia Kempfi, która w 1925 roku poprosiła o przeniesienie do szkoły Nr 20.
Tak więc rok szkolny 1924/25 rozpoczęli nauczyciele w całkowicie zmienionym składzie grona pedagogicznego. Reprezentowali je: Hipolit Śmiałkowski nauczyciel matematyki, ksiądz K. Musiał wykładał religię w klasach V i VII, siostra katechetka Benilda Paszkówna uczyła religii w klasach I-V, język polski i historię w klasach V-VII wykładała Janina Mikulska; przyrodę, śpiew i gimnastykę w klasach IV-VII prowadził Kazimierz Freisler a Eleonora Kotlicka roboty i rysunki w klasach IV-VII. Natomiast Stanisława Kuźnikowska, Zofia Waldeńska, Pelagia Kempfi pełniły funkcję nauczycielek w oddziałach początkowych.
Z rokiem 1926 rozpoczęły się bardzo trudne lata dla rozwoju polskiej oświaty. Po przewrocie majowym w 1926 sanacja zajmowała się przede wszystkim utrwaleniem władzy, sprawy oświaty odsuwając na nieco dalszy plan. Postulatów nauczycielskich w sprawie reformy szkolnej nie negowano ale też nie realizowano. Kolejni ministrowie, Kazimierz Bartel, Gustaw Dobrucki, pracowali nad reformą oświaty, jednak ich projekty nigdy nie zostały zrealizowane.
Rozpoczynający się światowy kryzys gospodarczy przyczynił się do obniżenia wydatków na oświatę. Katastrofalny stan budżetu szkolnego zmuszał władze do wprowadzenia tak zwanych zarządzeń oszczędnościowych. Zmniejszono liczbę godzin nauczycieli poszczególnych przedmiotów, ograniczając równocześnie zakres treści programowych. Przydzielano dużą liczbę „bezpłatnych” praktykantek, które uczyły bez szkody dla budżetu. Wreszcie likwidowano szkoły, obciążając dodatkową liczbą dzieci, nauczycieli w szkołach pozostałych. Szczególną uwagę zwracano,
na nauczycieli krytycznie nastawionych do rządów marszałka Józefa Piłsudskiego. Ich to władze oświatowe zwalniały lub przenosiły do innych szkół drogą służbową. Do 1932 roku skład Rady szkoły powszechnej ulegał kilkakrotnym zmianom. Najczęściej nauczyciele otrzymywali pisma „Dla dobra szkolnictwa, niniejszym przenoszę Pana …”. Tego typu pisma otrzymali: Janina Mikulska, Kazimierz Freisler, Eleonora Kotlicka, Stanisława Kuźnikowska, Zofia Waldeńska.
Dopiero rok 1936 przyniósł pewną poprawę w oświacie, dzięki ogólnemu polepszeniu położenia gospodarczego kraju oraz wskutek wyraźnego osłabienia tempa przyrostu liczby dzieci w wieku szkolnym. Nastąpiła też pewna stabilizacja w działaniach władz oświatowych. Kadra nauczycielska od 1936 do 1939 roku nie ulega już zmianom. Funkcję kierownika szkoły nadal pełni Hipolit Śmiałkowski a członkami Rady byli; Jan Nowakowski, Aniela Nowacka, Zofia Ponińska, Józef Dąbrowski, Janina Mielczarkowa, Roman Misiewicz, Helena Kwiatkowska, Anastazja Lisienkowa, Leokadia Maciejewska, siostra katechetka Benilda Paszkówna, ksiądz prefekt Leon Świerczek.
W początkowym okresie funkcjonowania szkoły nauczycielami byli wyłącznie mężczyźni. Dopiero w roku 1919 pojawiają się kobiety; Baldówna, Elżanowska, Kempfi, uczące robót kobiecych lub prowadzące oddziały wstępne.